RUMUNIJA

Rumunija u evropskom fudbalu je, svojim istorijatom, u trećem redu kontinentalnih nacionalnih selekcija. Do 1994. godine učestvovala je 3 puta na Mundialima i samo na jednom Evropskom prvenstvu, ali bez uspjeha. Znalaca je bilo, no do tada najpoznatije ime je bio trener – Stefan Kovacs. Dugo se čekalo na njih.



I u osamdesetim godinama počinje se stvarati izvrsna generacija. Prvo je u klupskom fudbalu zablistala Universitatea iz Craiove. Mnoge je namučila, a u Kupu UEFA 1982/83. eliminisana je tek u polufinalu. Onda nastupa Steaua, da postane istočnoevropsko iznenađenje, ne čudo, jer se svijet tada „ibretio“ igri Dinama iz Kijeva. No, Steaua je ta prva ekipa iz istočnoevropskog bloka koja osvaja tadašnji Kup evropskih šampiona, u sezoni 1985/86., čuvenim odbranama jedanaesteraca svog golmana Ducadama u očajno lošoj utakmici protiv Barcelone.



Potom u Superkupu pobjeđuje upravo Dinama iz Kijeva. Do finala dolazi i tri godine kasnije. To finale je bilo jedna od rijetkih demonstracija nadmoći u takvim utakmicama. Talentovani, vicu skloni igrači Steaue su bili satrani od Milana, jedne od najvećih ekipa u istoriji. Nedugo potom Berlinski zid pada, evropske zemlje-sateliti nestajućeg SSSR-a s njim propadaju, a time i njihovi slavni klubovi postaju evropska zabit. Ipak, reprezentacija Rumunije se diže unatoč takvim okolnostima.



Svako tu igra, „DNK-Rumuni“, Cincari, Romi, Vlasi, u toj lijepoj i svakakvim belajima prožetoj zemlji. I polako postaju, ne sila, već protagonisti fudbala kojeg se želi gledati. Još se traže na Mundialu 1990. godine u Italiji gdje u osmini finala ispadaju od Irske na penale. Onda ih nema na Evropskom prvenstvu 1992. godine. Vrhunac dosežu na Svjetskom prvenstvu 1994.godine. Prvi su u teškoj grupi, ispred Švajcarske, SAD i Kolumbije. Vodi ih „Karpatski Maradona“ Hagi. Ali, nije sam. Tu su i izvrsni Petrescu, Lupescu, Popescu i Belodedici nazad, te Dumitrescu, Raducioiu i Munteanu.



Kasnije su imali zapažene karijere u zapadnoevropskim klubovima. Tečna igra, lijepi golovi, potezi za pamćenje, dribla se i u odbrani... U eliminacionoj fazi ih je čekala Argentina, shrvana bolom zbog isključenja Maradone s Mundiala radi dopinga. U najljepšoj utakmici prvenstva pobjeđuju 3:2. Postaju senzacija no balkanskom mentalitetu kao da je to bilo previše. Eliminisani su od odlične Švedske na penale u sljedećoj rundi. A bili su zreli za prolaz dalje. Imali su samo jedan naglašen nedostatak – nedovoljno kvalitetne golmane.



Na sljedećem Evropskom prvenstvu, dvije godine kasnije, u grupi nisu osvojili niti bod, ali mora se spomenuti i da su bili u značajnoj mjeri „pokradeni“. Mundial 1998. Opet su u teškoj grupi završili na prvom mjestu ispred Engleske, Kolumbije i Tunisa. U nastavku - Hrvatska i kući prije vremena. Uslijedilo je novo Evropsko prvenstvo 2000. Iza njih su u grupi ostali Engleska i Njemačka, ali ponovo nije moglo dalje. U četvrtfinalu Italija i – opet prerano kući. To je bio i kraj jedne vanredno talentovane generacije. Poslije toga ništa, ni igre ni igrača. Zadnji je Adrian Mutu, iskonski Balkanac, ali i to je bilo davno.

Dali su nam igru kakvu volimo, nama koji želimo ljepotu, a ne samo rezultat. Ima i druga strana. Italija je prva na Mundialu 2006. pragmatičnim, ali negledljivim fudbalom. Rumuni neće nikada biti osvajači evropskog ili svjetskog prvenstva, jer je to sudbina „mahalaških“ ekipa, koja se posebno ispoljava na turnirskim takmičenjima. Uvijek će biti neki razlog da se do kraja ne odigra dobro – svađe, loši odnosi sa savezom, nedisciplina, klanovi... Oni, kao i sve mahalske ekipe pune čistog znanja, žele prikazati nešto više, a nemaju pamet da igraju kao Italija. Oni uostalom i ne mogu drugačije, jer takav je fudbal u njima. Prvo igra i zabava, da se igra lijepo i ne odstupa od toga pa i po cijenu poraza. Rezultat? Biće nekad.